Όχι στην εξόντωση του λαού στο όνομα των μεταρρυθμίσεων
Τις δεκαετίες του 1990 και του 2000 δεν μπορούμε να πούμε ότι την οικονομία μας χαρακτήριζε η ευημερία. Είχαμε όμως μία σταθερότητα και μία αισιοδοξία. Κάποιοι μπορεί να είπαν ότι ως λαός ήμασταν τεμπέληδες, όμως ξέρουμε ότι και δουλεύουμε πολύ και είμαστε παραγωγικοί. Ακόμη και όταν λίγο αργότερα γίναμε «εθνικά υπερήφανοι» με το νέο μας νόμισμα, και είδαμε τους μισθούς μας να μένουν σε επίπεδα δραχμής και το κόστος ζωής μας να τριπλασιάζεται, μπορεί να δυσφορήσαμε, αλλά δεν το βάλαμε κάτω.
Ξέραμε ότι είχαμε τη δουλειά μας. Βάλαμε ξανά το κεφάλι κάτω, και είτε δουλέψαμε λίγο παραπάνω, είτε κάναμε περικοπές στα έξοδά μας για να ανταποκριθούμε στις υποχρεώσεις μας.
Με βάση αυτά τα δεδομένα, που ο μισθωτός και ο συνταξιούχος είχαν ένα σταθερό εισόδημα, και ο ελεύθερος επαγγελματίας και ο καταστηματάρχης έβλεπαν την αγορά να κινείται, έκανε ο καθένας έναν οικογενειακό και οικονομικό προγραμματισμό. Αντί να μισθώνει ένα διαμέρισμα, με μία δόση λίγο μεγαλύτερη του ενοικίου αγόραζε ένα σπιτάκι. Εκμεταλλευόμενος τις προσφορές των πιστωτικών καρτών που θα επλήρωνε σε περισσότερες δόσεις άτοκα, έκανε κάποιες αγορές. Ίσως και να είχε και κάποιο καταναλωτικό δάνειο για σπουδές παιδιών ή για κάποια ανάγκη του. Σήμερα αυτό φαίνεται ως εξωπραγματικό. Τότε όμως, και ο οικογενειάρχης αυτός και οι τράπεζες με τις οποίες συναλλασόταν ήξεραν ότι, θα διέθετε το μισό του οικογενειακού του εισοδήματος στις υποχρεώσεις του προς τις τράπεζες, και το υπόλοιπο θα του έμενε ως δαπάνες διαβίωσης.
Κανένας μέχρι και το 2010 δεν θα μπορούσε να σκεφθεί, ότι όλα αυτά θα τινάζονταν στον αέρα και θα αρκούσε μία υπουργική απόφαση για να καταργήσει εργασιακά δικαιώματα κερδισμένα με αίμα δεκαετιών, ότι οι μισθοί θα περικόπτονταν έως και 40%, ότι θα έκλειναν το ένα κατάστημα μετά το άλλο στους πλέον κεντρικούς δρόμους, ότι ο ελεύθερος επαγγελματίας θα έβλεπε μεν τον κόσμο να χρειάζεται τις υπηρεσίες του, όμως ο πολίτης να μη διαθέτει χρήματα για να εξυπηρετηθεί, και η ανεργία να αγγίζει το 28%. Παρά το πλήγμα που έχουμε δεχθεί, εξακολουθούμε να είμαστε ως λαός περήφανος και εργατικός, και αποδειχθήκαμε αλληλέγγυοι στο διπλανό μας που είχε την ανάγκη μας. Εύκολα ή δύσκολα, είτε με το νόμο Κατσέλη, είτε με την αναστολή πλειστηριασμού της α΄ κατοικίας, κερδίσαμε λίγο χρόνο προκειμένου να ορθοποδήσουμε και να ανταποκριθούμε στις υποχρεώσεις μας. Όμως εκείνο που θα πούμε είναι ότι, δεν θα περάσει η εξόντωση του λαού στο όνομα των μεταρρυθμίσεων.
